Τι σημαίνει “έντιμος συμβιβασμός”

Και πάλι στο σημείο μηδέν; H ανοίγει ένα παράθυρο για την επίτευξη συμφωνίας στο παραπέντε;

Τι έχουμε καταλάβει μέχρι τώρα; Τα πάντα και τίποτα. Το παιχνίδι που παίζεται από την πλευρά των δανειστών φαίνεται πως είναι διπλό. Από την μία πλευρά αφήνουν χαραμάδα συμφωνίας και από την άλλη στυλώνουν τα πόδια θέτοντας μια σειρά ζητήματα τα οποία δεν μπορεί να δεχθεί η ελληνική κυβέρνηση. Παίζουν το ρόλο του “κακού” και του “καλού”; Πιθανόν. 

Την ίδια χρονική και κρίσιμη στιγμή, στο εσωτερικό της χώρας, ακούγονται φωνές - εμμέσως λένε τα ίδια που μας λένε οι δανειστές, οι οποίες χαρακτηρίζουν παράλογο να θέτει η ελληνική κυβέρνηση “κόκκινες γραμμές”. Μεταξύ αυτών ορισμένοι ζητούν να πάρει πίσω η κυβέρνηση αποφάσεις όπως ότι δεν θα πάρει υφεσιακά μέτρα. Γιατί άκουσον άκουσον η οικονομία οδηγείται σε μεγαλύτερη ύφεση, με στραγγαλισμό κάθε ρευστότητας και την επικράτηση ενός κλίματος γενικευμένης αβεβαιότητας. Καλούν δε την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό να σταματήσουν τις κωλυσιεργίες και τις κινήσεις εντυπωσιασμού. Επί της ουσίας δηλαδή να συνεχίσει το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης. Είναι καθαρό ότι οι δανειστές και εγχώριοι θαυμαστές τους προσπαθούν να πιέσουν την ελληνική κυβέρνηση να δεχτεί μέτρα, τα οποία ο ίδιος ο ελληνικός λαός τα απέρριψε στις 25 Γενάρη. Έχοντας ως μοχλό πίεσης το στενό πλαίσιο οικονομικής ασφυξίας.

 Εάν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ κάνουν πίσω από την θέση τους για έναν “έντιμο συμβιβασμό” ή να δεχθούν περαιτέρω μειώσεις στις συντάξεις και περαιτέρω αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων δεν έχει κανένα νόημα να κυβερνούν. Εάν δεν σέβονται τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου οι δανειστές γιατί να την σεβαστεί η ελληνική κυβέρνηση;

Ο “έντιμος συμβιβασμός” εάν οδηγεί την χώρα προς τα πίσω, δεν είναι “έντιμος” αλλά “επώδυνος”. Η κυβέρνηση έχει “υπογράψει” με τον ελληνικό λαό ένα συμβόλαιο που γράφει ότι θα βελτιώσει την κατάσταση την επόμενη τετραετία. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να πάει σε μια συμφωνία η οποία όχι μόνο τη χειροτερεύει, αλλά πρόκειται να ισοπεδώσει εντελώς την ελληνική κοινωνία.

Κραυγές και τρομοϋστερία

Ένα από τα πρώτα θέματα που κυριαρχούν – και ορθώς, είναι η αύξηση του αριθμού οικονομικών μεταναστών και προσφύγων στα νησιά Αιγαίου. Το θέμα αυτό ωστόσο, όπως και πολλά άλλα, αντιμετωπίζεται μέσα από τις μυλόπετρες της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς το έχουν κάνει σημαία ενώ ακολουθεί ασθμαίνοντας και το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Η επαναφορά της τρομοϋστερίας, δεν είναι κάτι καινούργιο. Επί της προηγούμενης κυβέρνησης, ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μιλούσε για "1,5 εκατ. λαθρομετανάστες που έχουν καταλάβει τις πόλεις μας". Κατασκεύασαν και την Αμυγδαλέζα λύνοντας σύμφωνα με όσα μας έλεγαν το μεταναστευτικό. Αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι τρεις χώρες – η Ιταλία, η Ισπανία αλλά και η Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, με κυβερνήσεις συντηρητικές δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το θέμα. Ωστόσο, χρειάζεται μια καθαρή ματιά και ψυχραιμία.
Από τα στοιχεία φαίνεται πως θα υπάρξει μία αύξηση των εισερχομένων στη χώρα μας, μέσα στο 2015. Πέρσι ο αριθμός των εισερχομένων έφτασε περίπου στις 77.000 και φέτος, σύμφωνα με την 'Υπατη Αρμοστεία μπορεί να φτάσει στις 100.000. Τουλάχιστον 8.000 άνθρωποι διασώθηκαν στα νερά της Μεσογείου από τις αρχές του Απριλίου, σύμφωνα με το Νορβηγικό Συμβούλιο Προσφύγων. Όπως αναφέρει το Νορβηγικό Συμβούλιο Προσφύγων (NRC) πάνω από 221.000 άνθρωποι έχουν εισαχθεί παράνομα σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2014 δια θαλάσσης, αριθμός τριπλάσιος σε σχέση με τα καταγεγραμμένα στοιχεία του 2013. Μάλιστα το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων Ansa ανέφερε ότι περίπου 10.000 μετανάστες επιχείρησαν τις τελευταίες έξι ημέρες να περάσουν τα ιταλικά σύνορα δια θαλάσσης και μόνο σε μία ημέρα η ιταλική ακτοφυλακή διέσωσε 1.511 ανθρώπους σε δώδεκα διαφορετικές επιχειρήσεις. Η τραγωδία αποτυπώνεται και από την αναφορά της μη κυβερνητικής οργάνωσης "Σώστε τα παιδιά" ότι περίπου 400 πρόσφυγες πνίγηκαν όταν το πλοιάριο στο οποίο επέβαιναν βυθίστηκε στη Μεσόγειο στην προσπάθειά τους να φτάσουν από τη Λιβύη στην Ιταλία.
Η πραγματικότητα δεν μπορεί να κρυφτεί, και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με κραυγές και υστερίες. Απαιτείται ορθολογική αντιμετώπιση της κατάστασης και κυρίως κοινός συντονισμός με κράτη που δέχονται αυξημένες ροές όπως η Ιταλία, η Μάλτα και η Ισπανία.

Η αναζήτηση της αλήθειας

Πολύ σκόνη σηκώθηκε για δύο θέματα που απασχόλησαν την βουλή την τελευταία εβδομάδα. Η συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής για τα μνημόνια αλλά και η σύσταση της επιτροπής για τον έλεγχο του χρέους. Ως πρώτο και μείζον θέμα σημειώνεται ότι όχι μόνο ήταν προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, αλλά αποτέλεσε και θέση – δέσμευση της Νέας Δημοκρατίας, πριν από τις εκλογές του 2012. Βέβαια, το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξέχασε την προεκλογική του δέσμευση, προφανώς για πολιτικούς λόγους καθώς συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, και δεν θα ήθελε να στεναχωρήσει τον “συνεταίρο” του. 

Η σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την υπαγωγή της χώρας μας στο μνημόνιο και ότι επακολούθησε, δεν είναι ένα “παιχνίδι” πολιτικών εντυπώσεων. Όσοι νομίζουν ότι υποκρύπτονται επιδιώξεις για ρεβάνς μάλλον κάνουν λάθος. Ο ελληνικός λαός πρωτίστως, πρέπει να μάθει τους λόγους αλλά και τις πολιτικές ευθύνες που οδηγήθηκε η χώρα σε ακραίες καταστάσεις. Κάποιοι επιχειρώντας να υποβαθμίσουν την σημασία της σύστασης εξεταστικής επιτροπής, γυρνάνε τον χρόνο πίσω. Η ΝΔ ζητάει η έρευνα να ξεκινήσει από το 1981 ενώ το ΠΑΣΟΚ να περιληφθεί και η χρονική περίοδος της διακυβέρνησης Καραμανλή. 

Ουδείς ωστόσο αμφισβητεί ότι πτυχές των προβλημάτων έχουν χρονικό βάθος. Ιδού λοιπόν, πεδίο δόξης λαμπρόν, κατά την διάρκεια των ερευνών της εξεταστικής επιτροπής να συζητηθούν και πλευρές προβλημάτων που άπτονται χρονικά, πριν από το 2009. Το δεύτερο θέμα αφορά την επιτροπή για τον έλεγχο του χρέους. Εδώ τα είδαμε όλα. Σφοδρή κριτική, επιχειρώντας να πείσουν ότι είναι μια επιτροπή για το θεαθήναι και η οποία έρχεται εμμέσως σε αντίθεση με την κυβέρνηση για το χρέος. Αλήθεια, εάν πράγματι είναι άχρηστη η επιτροπή προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Και οι δύο επιτροπές, αν και είναι ξεχωριστός ο ρόλος τους, ταυτίζονται στο ένα και μεγάλο θέμα. Το χρέος. Και ταυτόχρονα απαντούν στο κοινό περί δικαίου αίσθημα. 

Ας αφήσουμε λοιπόν, τις τεχνικές της προπαγάνδας στην άκρη. Η αναζήτηση της αλήθειας, δεν είναι μόνο θέμα των πολιτικών, αλλά κυρίως όσων πλήρωσαν την νύφη τα τελευταία χρόνια. Και αυτοί πρέπει να μάθουν την αλήθεια.

Τα... όμορφα σενάρια όμορφα καίγονται

Αν και η κυβέρνηση έχει κλείσει δύο μήνες ζωής, ήδη έχουν αρχίσει τα σενάρια για μια «νέα» κυβέρνηση η οποία θα προέλθει μέσα από τις διαδικασίες της Βουλής. Το «νέο όραμα» έχουν υιοθετήσει βουλευτές του Ποταμιού αλλά και βουλευτές από το «γαλάζιο» στρατόπεδο. Ενα από τα σενάρια που ακούμε και διαβάζουμε είναι ότι θα αποχωρήσουν οι βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων και το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη θα δώσει απλόχερα τη στήριξή του στη νέα κυβέρνηση.
Ανεξάρτητα από το εάν το άθροισμα δεν βγαίνει, οι σεναριογράφοι πάντα αρέσκονται να βρίσκουν τις «καλύτερες» ιδέες στα χαρτιά. Οι ευφάνταστοι σεναριογράφοι ακόμη ασκούνται -επί χάρτου- ότι μπορεί από την παρούσα Βουλή να προκύψει ακόμη και «οικουμενική» κυβέρνηση. Γαλάζιος βουλευτής μάς αποκάλυψε ότι «η ΝΔ είναι έτοιμη, εάν τυχόν ζητηθεί, για τη σωτηρία της πατρίδος, για μια κυβέρνηση εθνικού σκοπού, ειδικού χρόνου όχι απεριόριστου, ώστε να λυθούν αυτά τα προβλήματα». Μάλιστα σημείωσε ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης «δεν έχει αντίρρηση και αν ζητηθεί θα ανταποκριθεί».
Κάποιοι άλλοι δεν αποκλείουν και ρήξη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ - έχουν βγάλει τα κομπιουτεράκια και μετράνε πόσοι βουλευτές μπορεί να διαφωνήσουν, αποστερώντας από την κυβέρνηση την πλειοψηφία των 151 βουλευτών. Σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθε και η δήλωση του Αντώνη Σαμαρά στο Bloomberg πως «αν το σχέδιο είναι να παραμείνει η Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ, θα παράσχουμε στήριξη». Τη δήλωση του Αντ. Σαμαρά, το πρακτορείο την ερμήνευσε ως πρόθεση να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας, εάν οι παραχωρήσεις που θα ζητηθούν από τους εταίρους για τη χρηματοδότηση της χώρας δημιουργήσουν ρήγμα στον κυβερνητικό συνασπισμό.
Ωστόσο, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου η ΝΔ βγήκε από την πόρτα της κυβερνητικής εξουσίας. Σήμερα φαίνεται πως επιθυμεί να μπει από το... παράθυρο. Θα μπορούσε να πει κανείς πως όλα αυτά τα «όμορφα» σενάρια είναι και η ύστατη προσπάθεια επιβίωσης ενός πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε πλήρη αποδρομή. Και ως εκ τούτου είναι αντιληπτό ότι οι σεναριογράφοι θέλουν οι επιθυμίες τους να γίνουν πραγματικότητα. Συνδιαμορφώνοντας μέσω της σημερινής σύνθεσης της Βουλής ένα νέο κυβερνητικό σχήμα.