Το πιο κρίσιμο αλλά και
ανησυχητικό ωστόσο, είναι, σε μία
αντιπαράθεση, το συγκεκριμένο δημόσιο
πρόσωπο να αδιαφορεί για τις επιπτώσεις
που μπορεί να προκαλέσει, ακόμη και σε
βάρος υποτίθεται του θεσμού που
εκπροσωπεί. Η ουσία δεν είναι να μιλήσουμε
με ονόματα και παραδείγματα, άλλωστε,
μία τέτοια αντιπαράθεση ζήσαμε
μεσοβδόμαδα, η οποία ξέφυγε από τα κοινά
αποδεκτά όρια. Και το κυριότερο χάσαμε
την ουσία της αντιπαράθεσης, βλέποντας
το δένδρο και όχι το δάσος. Θα μπορούσε
κανείς να πει ότι ένας δημόσιος διάλογος,
ακόμη και αν προκαλείται από ένα “τυχαίο”
ή “όχι” γεγονός, θα πρέπει να γίνεται
με φρόνηση και ανταλλαγή επιχειρημάτων.
Ακόμη και με πολεμική, αρκεί βέβαια να
μην εμπίπτει στην χυδαιότητα και σε ένα
λόγο, που το μόνο που θα κερδίσει ο
δημόσιος λειτουργός είναι να γίνει θέμα
στα δελτία ειδήσεων ή στις εφημερίδες.
Θα είναι μεγάλο λάθος να αναπαράγονται
φαινόμενα απαξίωσης της πολιτικής και
σε άλλους θεσμούς οι οποίοι τουλάχιστον
θα πρέπει να έχουν ως σημείο αναφοράς
τον δημοκρατικό διάλογο. Κάποιοι μπορεί
να λένε: “επιτέλους, κάποιοι να μιλήσουν
ανοικτά και να παραδειγματιστούν και
οι πολιτικοί μας”. Αλλά όταν ξεκινάς
μια ιστορία θα πρέπει να γνωρίζεις ότι
δεν πρέπει να παρασυρθείς σε ένα
αντιδημοκρατικό ντελίριο. Ιδιαίτερα
σήμερα την εποχή της κρίσης, που πολλά
έχουν χαθεί. Και οι πολιτικές επιδιώξεις
και η εκμετάλλευση περιστατικών,
κατακρημνίζει ακόμη περισσότερο θεσμούς
και δημόσια πρόσωπα. Για αυτό, ας είναι
όλοι πιο προσεκτικοί.