Έξι σημεία

 Αδυνατώ να πιστέψω στις επίγειες δυνάμεις, στους αλλόφρονες εξουσιαστές.

Αδυνατώ να υιοθετήσω βεβαιότητες, μεσαίους και μικρούς κήρυκες. 

Αδυνατώ να ενστερνιστώ νουθεσίες για καλά και κακά παιδιά. 

Ζω σε άλλο πλανήτη, ετερόφωτο του Δία.

Μέσα στο φως και το σκοτάδι, όπως εναλλάσσεται η νύχτα με την μέρα.    

Αδυνατώ να ακολουθήσω ετερόφωτους προφήτες. 

Η Ζωή

 

Το πιο ωραίο όνομα είναι η Ζωή.

Όπως μία αστραπή που για λίγα δευτερόλεπτα φωτίζει τον ουρανό.

Είναι η Ζωή ένα ουράνιο τόξο που σπάνια το βλέπεις.

Ακόμη και όταν αγκομαχάς και νιώθεις παρατημένος.

Και είσαι έρμαιο γεγονότων και ασπόνδυλων συμπράξεων.  

Ευελπιστώ

Περιμένω ΝΑ ΕΝΤΑΦΙΑΣΤΟΥΝ τα ιερά και τα όσια.

Περιμένω τους ευπατρίδες και τους διανοούμενους ΝΑ ΣΤΕΡΞΟΥΝ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ

Περιμένω όσους προσκυνούν τους αγίους, γονυπετείς, χωρίς ίχνος ντροπής.

Περιμένω τα πουλιά να μεταναστεύσουν και τους πλούσιους να πτωχεύσουν.

Περιμένω την Δευτέρα Παρουσία, ΤΗΝ ΓΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ως άλαλος ρήτορας ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΟΚΑ να έρθει η άνοιξη. 

Περιμένω την άδολη εξουσία να μοιράσει τα ιμάτιά της.

Περιμένω ηθοποιούς να αλλάξουν πρόσωπα και την Εκκλησία να μοιράσει τα χρυσοποίκιλτα υφάσματά της.

Περιμένω την άνοιξη, τα κελαηδίσματα και τα ζευγαρώματα.

Περιμένω ως άλλος προφήτης η γη να πρασινίσει.

Περιμένω ο έρωτας να μετουσιωθεί σε πράξη.

Περιμένω ως νέος φύλακας να διαφυλάξω όσους ξέρουν αλλά δεν μπορούν.   

Σε νιώθω

Σε νιώθω. Ωραία, μαζί είμαστε. Ακούς τις τα σήμαντρα. Τις καμπάνες.

Εγώ τα ακούω.

Δεν απαντάς.

Δεν βάζω ερωτητικό.

Δεν θέλω.

Αγαπώ.

Νιώθω τις φωνές, την βουή. Κάτι σαν θρόισμα…

Αναπολώ και ονειρεύομαι.

Όνειρα, και όταν ξυπνάω. Βυθίζομαι.

Αυτά και άλλα πολλά. Πολλά θέλω να γράψω .

Και Να σου πω.

Σε αγαπώ.

Πλίθινα όνειρα

Πλίθινα όνειρα, παστρικά.

Είναι αυτή η ασπράδα, που σου δείχνει τον δρόμο.

Παράθυρα παλιά, θυμίζουν την μπάμπο.

Πόρτες σκελετωμένες αλλά γερές.

Στο παρτέρι λουλούδια εποχής, μαζί με ξερόχορτα.

 Όλα μαζί, παλιά και νέα. Μαζί το σήμερα με το χθες.

Και στην άκρη εσύ.

Άυλος, απέραντος, και σκοτεινός.

Τα άσπρα μαλλιά, οι ρυτίδες στο πρόσωπο, γερμένο το χείλι.

Κάθεσαι, τρέμουν τα χέρια σου, ψάχνεις το καπνό για να στρίψεις τσιγάρο.

Όλα όμορφα τα λες.

Εικόνα, μιας άλλης εποχής.

Σκουριά και ασβέστης μαζί.

Ανώνυμο

Ξεχάσαμε να κοιτάμε ψηλά

Από τα κάγκελα της σκέψης μας

Βλέπουμε αλλά μόνο ακούμε

Ακούμε αλλά μόνο ξέρουμε

Ξέρουμε αλλά μόνο ξεχνάμε

J. T.

“Σας μιλώ εγώ ο ξένος”

 

Θραύσματα ήχου, σιωπές στο βάθος των αιώνων.

Αντίρροπες φωνές αποθανόντων, ηρώων και νοικοκυραίων.

Πόλη χρωμάτων, θυμάτων και βαλκανικών χρωματισμών.

Πλούσια γη, με νεκρούς, ήρωες και αντιήρωες.

Στα μονοπάτια των αιώνων, στα βρώμικα στενά της Άνω Πόλης.

Όλα αλλάζουν και όλα μοιάζουν.

Αναμνήσεις και σκονισμένα βιβλία.

Στενά σοκάκια και μεγάλοι λεωφόροι.

Στη προκυμαία, πάνω στα λασπωμένα πλακάκια.

Μια ριξιά, ένα σύνθημα, το αεράκι και το πλοίο στο βάθος της Θάλασσας.

Κάτι έχει μείνει από τις μνήμες μια άλλης εποχής.

Στρεβλές και θολές εικόνες κουβαλούν στους σκυφτούς ώμους.

Κάθε ρυτίδα και ένα σημάδι.

Κάθε φωνή στα στενά της πόλης και ένα σήμα.

Τρίκυκλα γυρνάνε σαν φαντάσματα.

Ποιος ξέρει την ιστορία της πόλης;

Ποιος χωρίζει την ήρα από το σιτάρι;

Αξίζει ο κόπος να κάνεις απολογισμό αιώνων, σημάτων και νευμάτων;

 

Σας μιλώ, εγώ ο «ξένος».

Σπρώχνω μια τρίχα από το πέτο, κοιτώ από ψηλά την πόλη.

Σε πρώτο πρόσωπο, με αλληγορίες σήματα και καπνούς.

 

Ασχημονώ, οργίζομαι, σφραγίζω στόματα που ξερνούν μίσος.

Ζω μεταμφιεσμένος σε μια άλλη εποχή. Εκεί ψηλά, στην Πάνω Πόλη.

Μεταφέρομαι στους αιώνες σαν άλλος πειρατής ερώτων και ονείρων.

 

Σε συντρίμμια, φωτιές, στάχτες. Έτος 1917.

Ψάχνω μια νέα πόλη αρρωστημένη, που θάβει την ιστορία της μέσα σε πηγάδια πολυκατοικιών.

Σμιλεύω τον χρόνο, χρωματίζω προσόψεις και ουρανούς.

Καταρράκτης αισθημάτων, ιδρυτών και ανήμπορων ποιητών.

 

Σας μιλώ, εγώ ο «ξένος».

Μετρώντας πόντο με πόντο τα όνειρά σας.

Χωρίς αναστολές, στριμώχνοντας τον χρόνο σε δευτερόλεπτα.

Πλιάτσικο κάνω, αντάρα σηκώνω, σβήνω αποτυπώματα.

 

Φωτογραφίζω φώτα και ονειρώξεις, τρελαμένα σπασίματα και ποδοβολητό.

Τροχήλατη βαλίτσα, γεμάτη βιβλία, σχέδια και μολύβια.

Ακούω ψιθύρους σε κάθε γωνιά, αναζητώ ένοχα βλέμματα.

 

Ίκαρος πάνω από τα σύννεφα, λοξεύω τον χρόνο.

Σας μιλώ, εγώ ο «ξένος».

Προίκα είναι η ιστορία. Τα γράμματα και τα σημάδια σε τείχους.

Των ξένων οι εθνότητες και οι λαλιές.

Μετράνε χρόνια, πολέμους, πάθη και απελευθερώσεις.

Διωγμούς και αποτυπώματα πάνω στα κορμιά.

 

Σας μιλώ, εγώ ο «ξένος»

Πάνω στις ράγες της ιστορίας.

Χωρίς συμπλέγματα και ενοχές.

Σκουπίζω ιδρώτες και δάκρυα.

Παραμονεύω αδέξιους και παράνομους έρωτες.

Σμιλεύω τον χρόνο πάνω στα τείχη.

Φωτογραφίζω τα φθαρμένα παπούτσια.

Αναθεωρώ χρονογραφήματα και ιστορίες.

Εβραίοι, Βούλγαροι, Τούρκοι και Έλληνες.

Στην αγορά σμίγω ψυχές και σώματα.

Πανηγύρι είναι. Σε σάρκα μία.

 

Σας μιλώ, εγώ ο «ξένος».

Σε πρώτο πρόσωπο, μιλώ.

Αναιδέστατος και είρων.

 

Ἡ δύσκολη Κυριακή

Ἀπ᾿ τὸ πρωὶ κοιτάζω πρὸς τ᾿ ἀπάνω ἕνα πουλὶ καλύτερο
ἀπ᾿ τὸ πρωὶ χαίρομαι ἕνα φίδι τυλιγμένο στὸ λαιμό μου

Σπασμένα φλυτζάνια στὰ χαλιὰ
πορφυρὰ λουλούδια τὰ μάγουλα τῆς μάντισσας
ὅταν ἀνασηκώνει τῆς μοίρας τὸ φουστάνι
κάτι θὰ φυτρώσει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ χαρά
ἕνα νέο δέντρο χωρὶς ἀνθοὺς
ἢ ἕνα ἁγνὸ νέο βλέφαρο
ἢ ἕνας λατρεμένος λόγος
ποῦ νὰ μὴ φίλησε στὸ στόμα τὴ λησμονιά

Ἔξω ἀλαλάζουν οἱ καμπάνες
ἔξω μὲ περιμένουν ἀφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλὰ στριφογυρίζουνε μιὰ χαραυγὴ
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ἕνας ἀετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τὰ μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα
ἡ ὀρχήστρα παίζει κίβδηλους σκοποὺς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναῖκες
τί ἔρωτες τί φωνὲς τί ἔρωτες
φίλε ἀγάπη αἷμα φίλε
φίλε δῶσ᾿ μου τὸ χέρι σου τί κρύο

Ἤτανε παγωνιὰ
δὲν ξέρω πιὰ τὴν ὥρα ποὺ πέθαναν ὅλοι
κι ἔμεινα μ᾿ ἕναν ἀκρωτηριασμένο φίλο
καὶ μ᾿ ἕνα ματωμένο κλαδάκι συντροφιὰ

Μίλτος Σαχτούρης 

Ο ήχος της λάμψης

Το τέλος.

Η αρχή.

Μερικά δευτερόλεπτα ζωής.

Όπως ένα νήμα που τεντώνεις και σπάει.

Ο κρότος, ανάμεσα σε δυο ζωές.”.

Υποψία ποιήσεως

Βήματα και σκέψεις ένα.

Αργόσυρτο βάδισμα, αργό έργο το όνειρο.

Αηδία. Βαρεμάρα.

Χτυπάω τα πλήκτρα, ψάχνοντας λέξεις.

Έγραψα βήματα, πρόσθεσα σκέψεις.

Παύση.

Έδεσα το βάδισμα με το όνειρο.

Και ξαφνικά είδα μπροστά μου την αηδία και την βαρεμάρα.

Δύσκολο να δέσουν.

Ασπόνδυλα, φλύαρα και ανούσια ποιήματα.

Για ανεπίδεκτους μαθήσεως υποψήφιους σατράπες.

Γράφω.

Υποψία ποιήσεως και στιχουργημάτων.

Όλα σε ένα.

27-7-2014 2.30 μ.μ.

Λεωφόροι(δρόμοι) ονείρων

Οι λεωφόροι και οι δρόμοι, σχηματίζουν ημικύκλια, διακλαδίζονται

σαν απείθαρχα στρατιωτάκια.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Όποιο δρόμο και να πάρεις, στο τέλος μπορεί να βρεθείς στο ίδιο σημείο.

Όπως τα σύννεφα που αιωρούνται, χορεύοντας σε ρυθμούς σουίνγκ.

Και ξαφνικά χάνονται και διαλύοντα, σαν όνειρο. Και πάλι, όμως, κάπου στην άκρη του ορίζοντα εμφανίζονται.

Λαβύρινθος ονείρων και οραμάτων.

Κάπως έτσι, θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις.

Το σημείο μηδέν.

Με πινακίδες δεξιά και αριστερά. Ψιλά γραμματάκια, που παραπέμπουν σε προορισμούς

Στην κόλαση και τον παράδεισο.

Αν διαλέξεις το σωστό δρόμο ελάχιστη σημασία έχει.

Το ταξίδι μετράει.

Ο προορισμός γράφεται στο μητρώο σου.

Στη τελευταία σελίδα ενός άγραφου βιβλίου, εντυπώσεων και αναμνήσεων.

Σελίδα, σελίδα γράφεις το ταξίδι.

Σημεία, στίξεις, θαυμαστικά και παραγράφους.

Ανοίγεις και το κλείνεις.

Μετράς αποστάσεις, επιλέγεις λεωφόρους και δρόμους.

Είναι σαν την ρουλέτα την τύχης. Όπως στρίβεις ένα νόμισμα.

Άγνωστος ο δρόμος. Στο βάθος τίποτα δεν φαίνεται.

Παρά μόνο αχνά πατήματα ονείρων.

22-7-2014 Πογωνιά

Αναζητώ

Αναζητώ τον άλλο μου εαυτό.

Το φρικαλέο όραμα των γήινων συνόρων.

Αναζητώ αυτούς που σπρώχνουν συθέμελα το σύμπαν.

Παράδοξες αρχές. Ομοιότητες και ταυτίσεις.

Μερμήγκια, αετούς και κηφήνες.

Αναζητώ αυτούς που σέρνουν το βήμα τους.

Τα λερωμένα όνειρα.

Αναζητώ οράματα και φαντασιώσεις.

Όνειρα και φευγαλέες ματιές.

Μιχάλης Κατσαρός. Ο ποιητής της ήττας και της αξιοπρέπειας

Γεννημένος στην Κυπαρισσία το 1921, μαχητής του ΕΛΑΣ, μέλος του ΚΚΕ, διαφώνησε αργότερα και τράβηξε τον δικό του μοναχικό δρόμο, παραμένοντας μέχρι το τέλος της ζωής του -στις 21 Νοέμβρη 1998- ο ανυπότακτος ποιητής της ήττας και της αξιοπρέπειας.

Σας αραδιάζω τα εμπόδια:

η επέμβασις των γεγονότων των ήχων των παρατάξεων

η επέμβασις των πλοίων από το άγριο πέλαγος

οι λαϊκοί ρήτορες το στήθος μου οι φωνές

οι φάμπρικες

ο Οχτώβρης του ‘17

το 1936

ο Δεκέμβρης του ’44…


Για τούτο θα παραμείνω με τα κουρέλια μου

όπως με γέννησε η Γαλλική Επανάσταση

όπως με γέννησε η απελευθέρωση των νέγρων

όπως με γέννησες μάνα μου Ισπανία

ένας σκοτεινός συνωμότης.

(από το «Κατά Σαδδουκαίων»)