Ο ήχος της λάμψης

Το τέλος.

Η αρχή.

Μερικά δευτερόλεπτα ζωής.

Όπως ένα νήμα που τεντώνεις και σπάει.

Ο κρότος, ανάμεσα σε δυο ζωές.”.

Υποψία ποιήσεως

Βήματα και σκέψεις ένα.

Αργόσυρτο βάδισμα, αργό έργο το όνειρο.

Αηδία. Βαρεμάρα.

Χτυπάω τα πλήκτρα, ψάχνοντας λέξεις.

Έγραψα βήματα, πρόσθεσα σκέψεις.

Παύση.

Έδεσα το βάδισμα με το όνειρο.

Και ξαφνικά είδα μπροστά μου την αηδία και την βαρεμάρα.

Δύσκολο να δέσουν.

Ασπόνδυλα, φλύαρα και ανούσια ποιήματα.

Για ανεπίδεκτους μαθήσεως υποψήφιους σατράπες.

Γράφω.

Υποψία ποιήσεως και στιχουργημάτων.

Όλα σε ένα.

27-7-2014 2.30 μ.μ.

Λεωφόροι(δρόμοι) ονείρων

Οι λεωφόροι και οι δρόμοι, σχηματίζουν ημικύκλια, διακλαδίζονται

σαν απείθαρχα στρατιωτάκια.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Όποιο δρόμο και να πάρεις, στο τέλος μπορεί να βρεθείς στο ίδιο σημείο.

Όπως τα σύννεφα που αιωρούνται, χορεύοντας σε ρυθμούς σουίνγκ.

Και ξαφνικά χάνονται και διαλύοντα, σαν όνειρο. Και πάλι, όμως, κάπου στην άκρη του ορίζοντα εμφανίζονται.

Λαβύρινθος ονείρων και οραμάτων.

Κάπως έτσι, θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις.

Το σημείο μηδέν.

Με πινακίδες δεξιά και αριστερά. Ψιλά γραμματάκια, που παραπέμπουν σε προορισμούς

Στην κόλαση και τον παράδεισο.

Αν διαλέξεις το σωστό δρόμο ελάχιστη σημασία έχει.

Το ταξίδι μετράει.

Ο προορισμός γράφεται στο μητρώο σου.

Στη τελευταία σελίδα ενός άγραφου βιβλίου, εντυπώσεων και αναμνήσεων.

Σελίδα, σελίδα γράφεις το ταξίδι.

Σημεία, στίξεις, θαυμαστικά και παραγράφους.

Ανοίγεις και το κλείνεις.

Μετράς αποστάσεις, επιλέγεις λεωφόρους και δρόμους.

Είναι σαν την ρουλέτα την τύχης. Όπως στρίβεις ένα νόμισμα.

Άγνωστος ο δρόμος. Στο βάθος τίποτα δεν φαίνεται.

Παρά μόνο αχνά πατήματα ονείρων.

22-7-2014 Πογωνιά