Οι παρελάσεις και οι επιλήσμονες

Ουδεμία έκπληξη προκαλεί η αναμόχλευση συζητήσεων και αντιπαραθέσεων για τις παρελάσεις. Σχεδόν κάθε χρόνο βλέπουμε και ακούμε την ίδια ιστορία, με παραλλαγές με τους ίδιους ή άλλους πρωταγωνιστές. Για όσους λησμονούν εύκολα θα πρέπει να τους θυμίσουμε τις καταστάσεις που ζήσαμε με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία.

Το 1982, λοιπόν, ο Ανδρέας Παπανδρέου με νόμο αναγνωρίζει το ΕΑΛ, τον ΕΛΑΣ, τον ΕΔΕΣ και φυσικά την εθνική αντίσταση. Τότε υπέρ του νομοσχεδίου ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ ενώ η Νέα Δημοκρατία αποχώρησε από την βουλή με τον Ευάγγελο Αβέρωφ να υποστηρίζει πως όταν το κόμμα του επανέλθει στην εξουσία θα καταργήσει το συγκεκριμένο νόμο. Λίγο πριν την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, στις παρελάσεις γινόταν.. “μάχη”. Με τους αντιστασιακούς να διεκδικούν να παρελάσουν και την κυβέρνηση να επιστρατεύει τα τότε ΜΑΤ. Μάλιστα σε ορισμένους δήμους όπως στο Περιστέρι και αλλού υπήρχαν “μάχες εκ του συστάδην”. Στη συνέχεια ανακαλύψαμε ένα ακόμη θέμα συζήτησης για το εάν θα πρέπει μαθητές μετανάστες να κρατούν την ελληνική σημαία. Ένα ακόμη πολυαγαπημένο θέμα το οποίο “φορέθηκε” για αρκετά χρόνια. 

Φέτος βρήκαμε ένα ακόμη θέμα προς συζήτηση με αφορμή την παρέλαση στο Δήμο Χαλανδρίου όπου μεταξύ των άλλων παίχθηκε και ο ύμνος του ΕΑΜ. Ξεχνώντας και πάλι ότι αυτό δεν είναι καινούργιο. Να θυμίσουμε και πάλι ότι στον Δήμο Πετρούπολης – αν δεν κάνω λάθος ακόμη και επί δημαρχίας Παξιμαδά – ακούγεται ο ύμνος του ΕΑΜ. Η φετινή συζήτηση χάθηκε σε ανούσιες αντιπαραθέσεις ενώ ακούσαμε ακόμη και φωνές, με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός, για τους κινδύνους που εγκυμονούν στην περίπτωση που έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ!

 Το ερώτημα πάντως είναι, αν μπορεί να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για το πως πρέπει να τιμούμε την 28η Οκτωβρίου, τις εθνικές μας επετείους. Χωρίς ακρότητες και κραυγές, νηφάλια. Μια συζήτηση – δημόσια – για να τεθούν συνολικά όλα τα θέματα. Και όχι εν θερμώ.

Ο ρόλος του δημόσιου λειτουργού και οι “κόκκινες γραμμές”

Η ιστορία επαναλαμβάνεται και τελικά καταλήγει σε... φάρσα. Πόσες φορές τα τελευταία χρόνια δεν γίναμε μάρτυρες απίστευτων κατηγοριών, απαξιωτικών αναφορών και μίας ρητορικής η οποία δεν τιμά κανέναν; Δεκάδες θα πείτε. Έτσι δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά δυστυχώς δεν θα είναι και τελευταία, που δημόσιο πρόσωπο προσφεύγει σε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και με μία ρητορική που θυμίζει αλήστου μνήμες εποχές. Όταν ευαγγελίζεσαι το πολιτικά ορθό και την ίδια στιγμή χρησιμοποιείς ιταμό ύφος και φοράς την εισαγγελική ρομφαία, όχι μόνο χάνεις το δίκιο σου, αλλά γίνεσαι και... περίγελος.

Το πιο κρίσιμο αλλά και ανησυχητικό ωστόσο, είναι, σε μία αντιπαράθεση, το συγκεκριμένο δημόσιο πρόσωπο να αδιαφορεί για τις επιπτώσεις που μπορεί να προκαλέσει, ακόμη και σε βάρος υποτίθεται του θεσμού που εκπροσωπεί. Η ουσία δεν είναι να μιλήσουμε με ονόματα και παραδείγματα, άλλωστε, μία τέτοια αντιπαράθεση ζήσαμε μεσοβδόμαδα, η οποία ξέφυγε από τα κοινά αποδεκτά όρια. Και το κυριότερο χάσαμε την ουσία της αντιπαράθεσης, βλέποντας το δένδρο και όχι το δάσος. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ένας δημόσιος διάλογος, ακόμη και αν προκαλείται από ένα “τυχαίο” ή “όχι” γεγονός, θα πρέπει να γίνεται με φρόνηση και ανταλλαγή επιχειρημάτων. Ακόμη και με πολεμική, αρκεί βέβαια να μην εμπίπτει στην χυδαιότητα και σε ένα λόγο, που το μόνο που θα κερδίσει ο δημόσιος λειτουργός είναι να γίνει θέμα στα δελτία ειδήσεων ή στις εφημερίδες.

Θα είναι μεγάλο λάθος να αναπαράγονται φαινόμενα απαξίωσης της πολιτικής και σε άλλους θεσμούς οι οποίοι τουλάχιστον θα πρέπει να έχουν ως σημείο αναφοράς τον δημοκρατικό διάλογο. Κάποιοι μπορεί να λένε: “επιτέλους, κάποιοι να μιλήσουν ανοικτά και να παραδειγματιστούν και οι πολιτικοί μας”. Αλλά όταν ξεκινάς μια ιστορία θα πρέπει να γνωρίζεις ότι δεν πρέπει να παρασυρθείς σε ένα αντιδημοκρατικό ντελίριο. Ιδιαίτερα σήμερα την εποχή της κρίσης, που πολλά έχουν χαθεί. Και οι πολιτικές επιδιώξεις και η εκμετάλλευση περιστατικών, κατακρημνίζει ακόμη περισσότερο θεσμούς και δημόσια πρόσωπα. Για αυτό, ας είναι όλοι πιο προσεκτικοί.

Τα “μικρά” και “μεγάλα” γεγονότα

Πολλές φορές αναδεικνύοντας τα “μεγάλα” γεγονότα, χάνουμε τα... “μικρά”. Αλλά τα “μικρά” είναι αυτά που καθορίζουν και πολλές φορές βάζουν την σφραγίδα τους και στις πολιτικές εξελίξεις. Ας πάμε λοιπόν, αντίστροφα. Προχθές μία τοπική εφημερίδα, η “Ροδιακή”, κατέγραψε ένα γεγονός που θα πρέπει να προβληματίζει όλους μας. Ένας διαζευγμένος άνεργος πατέρας, αμέσως μόλις διαπίστωσε ότι η εφορία αφαίρεσε από τον λογαριασμό του τα τελευταία 300 και πολύτιμα ευρώ που υπήρχαν, πήρε το παιδί του, ηλικίας ενάμισι έτους, και πήγε στην εφορία για να το “παραδώσει”. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ποσό των 300 ευρώ είχε κατατεθεί από τη μητέρα του 35χρονου που διαμένει σε άλλη περιοχή της χώρας μας με στόχο να βοηθηθεί ο ίδιος και να μπορέσει να ανταποκριθεί στα καθημερινά του έξοδα. 

Το δεύτερο, αλλά “μεγάλο” γεγονός, το οποίο όμως συνδέεται και με την απίστευτη ιστορία του 35χρονου, είναι τα στοιχεία από την ετήσια έρευνα εισοδήματος και συνθηκών διαβίωσης της ΕΛΣΤΑΤ. Με λίγα λόγια η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στην Ε.Ε. με 3,9 εκατ. Έλληνες να είναι σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού φέτος, από 2.529.000 το 2012, ενώ το 20,3% ζει σε συνθήκες υλικής στέρησης. Να σημειωθεί ότι το κατώφλι της φτώχειας έχει μειωθεί ξανά και έχει φτάσει τις 5.023 ευρώ το 2013, από 6.897,30 το 2008. (εάν υπήρχε σήμερα το συγκεκριμένο όριο, το ποσοστό του κινδύνου σε φτώχεια θα ήταν στο 44,3%).

 Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό σκηνικό για τους περισσότερους Έλληνες, στην ημερήσια ατζέντα είναι η σφοδρή αντιπαράθεση κυβέρνησης – ΣΥΡΙΖΑ. Σκηνικό ακραίας πόλωσης; Ίσως, ναι. Το ερώτημα ωστόσο, είναι εάν η αντιπαράθεση αυτή αφορά τα επίδικα. Το παρόν και το μέλλον των πολιτών που ζουν στη χώρα μας. Όσοι επικαλούνται μία τεχνητή πόλωση, κάνουν λάθος. Η πόλωση είναι πραγματική και πολιτική. Και διαπερνά σε μεγάλο βαθμό οριζόντια και κάθετα την κοινωνία. Ανεξάρτητα, αν πολλές φορές τα κόμματα, για επικοινωνιακούς λόγους διογκώνουν θέματα και δηλώσεις και στελέχη τους στριμώχνονται στα τηλε - παράθυρα ανταλλάσσοντας ως επί τον πλείστον ατάκες.

Η ρωγμή

Σπάω τους τοίχους και την σιωπή

στα χέρια μου κρατάω μια μικρή ρωγμή.

Ψάχνω στα όνειρα το φως

ψάχνω εσένα γονατιστός. 

 

Πέντε γραμμές στον τοίχο μικρές,

πέντε σειρές ιστορικές

Το α το β στο τοίχο λαμπρό,

το μέλλον είναι γραφτό. 

 

Πετάω στα σύννεφα και σε ακολουθώ.

Πέντε αράδες στυφές και πικρές, πέντε αράδες ιστορικές.

Σημάδι στο δρόμο, είναι γραφτό,

να βρω εσένα, λιακάδα το φως. 

 

Χλομιάζει το φως, φεύγω αλλιώς.

Η επόμενη μέρα

Η επιβεβαίωση ότι η κυβέρνηση απολαμβάνει την ψήφο εμπιστοσύνης των βουλευτών της ή ακόμη δύο ή τριών, μέχρι σήμερα ανεξάρτητων βουλευτών, δεν λύνει τα εσωτερικά προβλήματα και τις αντιφάσεις της συγκυβέρνησης. Η κυβέρνηση όπως φαίνεται επιδιώκει με την κίνησή της, να σταματήσει την εκλογολογία - αν και ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, άφησε ένα παράθυρο ανοικτό ότι στις αρχές του νέου έτους, μπορεί να μην προκύψει προεδρική πλειοψηφία 180 βουλευτών. Είναι πασιφανές ότι η κυβέρνηση ελπίζει σε ένα “θαύμα” καθώς εκτιμά ότι μπορεί να ανατρέψει το δυσμενές για αυτήν πολιτικό κλίμα.

 Με κινήσεις και πρωτοβουλίες, μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα, η κυβέρνηση ευελπιστεί ότι, ίσως, μπορέσει να πείσει ανεξάρτητους βουλευτές, να αλλάξουν στάση την ώρα της προεδρικής εκλογής, παρατείνοντας τον πολιτικό της βίο. 

 

Θα ευοδωθεί αυτή η προσπάθεια; Στην πολιτική, όλα μπορεί να γίνουν, ωστόσο, και βάση τα σημερινά δεδομένα ο στόχος των 180 βουλευτών δείχνει ότι είναι εξωπραγματικός.

Αν, λοιπόν, το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, δεν προκύψουν συνταρακτικές αλλαγές και συνεχιστεί να καταγράφεται το αρνητικό πολιτικό κλίμα για την κυβέρνηση, η χώρα θα έχει εισέλθει και “επίσημα” σε προεκλογική περίοδο, ανεξάρτητα, αν οι πρόωρες εκλογές διεξαχθούν αρχές του νέου έτους. Και κανείς δεν αποκλείει το επόμενο χρονικό διάστημα να γίνουμε μάρτυρες νέων ενδοκυβερνητικών αντιπαραθέσεων. 

Η τριήμερη συζήτηση στην βουλή, έχει αρχή, μέση και τέλος. Η ψήφος εμπιστοσύνης θα δοθεί στην κυβέρνηση. Ωστόσο, όμως η επόμενη μέρα θα είναι το ίδιο δύσκολη. Τα τελευταία στοιχεία της ετήσιας έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι αποκαλυπτικά. Σύμφωνα με την έκθεση οι μικρομεσαίοι ζουν ένα δράμα και έπεται συνέχεια. 200.000 λουκέτα, 630.000 άνεργοι.

Ως εκ τούτου είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι πολίτες, μάλλον εκ του μακρόθεν, παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην ολομέλεια της βουλής. Μπορεί να δουν τις αντιπαραθέσεις μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, να γοητευθούν ως “ηδονοβλεψίες” σε άγριες σκληρές κόντρες, αλλά ως εκεί. Και τίποτα περισσότερο. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και τα επιτελεία των κομμάτων, για αυτό εργάζονται και σχεδιάζουν για την επόμενη μέρα...

Με το βλέμμα στις εκλογές

Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης στην βουλή, έχει πολλαπλές αναγνώσεις καθώς πλέον η χώρα έχει εισέλθει στη τελική εκλογική ευθεία. Η διαπίστωση αυτή είναι κοινή σε όλους, με δεδομένο ότι δεν βγαίνουν “τα κουκιά” για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα βουλή. Το δυστύχημα ωστόσο, είναι ότι η χώρα δεν βαδίζει συντεταγμένα προς τις εκλογές καθώς διαπιστώνονται σημάδια αποσύνθεσης και παραλυσίας. Η επιλογή λοιπόν της κυβέρνησης να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης απευθύνεται πρωτίστως προς το εσωτερικό των δύο κομμάτων που συγκυβερνούν.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του αναπληρωτή υπουργού υγείας και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Λεωνίδα Γρηγοράκου, λίγες μόλις ώρες πριν γίνει γνωστή η κίνηση της κυβέρνησης να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, καθώς επισήμανε ότι «βγαίνουμε στα κανάλια και λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Η κατάσταση δεν έχει πάτο ούτε κορυφή». Ταυτόχρονα είδαμε μαζικές παραιτήσεις γενικών γραμματέων της κυβέρνησης για να πάρουν μία θέση στα ψηφοδέλτια, αλλά και δηλώσεις “πράσινων” βουλευτών που θέλουν “να κλείσουν το κύκλο” της συγκυβέρνησης. 

Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα συνθέτουν ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό στο οποίο προστίθενται ένας ακόμη παράγοντας που είναι οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Οι υπερβολικές προσδοκίες και η καλλιέργεια ελπίδων ότι θα έχει αίσιο τέλος η διαπραγμάτευση με την τρόικα, μέσα σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, μπορεί να αποδειχθεί μπούμερανγκ. Γιατί αν βάλεις στη ζυγαριά – μέτρα ελάφρυνσης με νέα μέτρα όσο και αν βαπτιστούν ως παλιά – η ζυγαριά θα γείρει επικίνδυνα. 

Η κυβέρνηση, όσο και αν δηλώνει το αντίθετο γνωρίζει πολύ καλά ότι οι εκλογές θα έρθουν, το αργότερο στις αρχές του νέου έτους. Και ως εκ τούτου κάθε κυβέρνηση – ανεξάρτητα χρώματος ή κομματική προέλευσης, θα πρέπει να βαδίζει και στις εκλογές, συντεταγμένα. Γνωρίζοντας ότι μπορεί από το αποτέλεσμα των εκλογών, να βρεθεί στην θέση της αντιπολίτευσης. Ας κοιτάξει λοιπόν, να γίνουν όλα ομαλά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα δούμε μια “ήρεμη” προεκλογική περίοδο. Το αντίθετο θα γίνει, αλλά όλα πρέπει να γίνουν μέσα σε επιτρεπτά όρια.

Το πιόνι

Σκίζω παράσημα και ...διπλώματα.

Φτύνω στον κόρφο όσο γλείφουν εξουσίες του παρόντος και του μέλλοντος.

Πετώ πάνω από γυμνοσάλιαγκες και ερπετά.

Κουνώ μαντήλι σε ανυπόληπτες συνειδήσεις.

Σε ανήμπορους στρατηλάτες και μεγαλόσχημους παράγοντες.

Μόνος πάνω από σύννεφα, στριμώχνομαι ανάμεσα σε κεραυνούς και ουράνια τόξα.

Ωραία ιστορία. Ωραία υπόθεση. Τέλεια ειπωμένη. Από τον καλύτερο παραμυθά.

Πως υφαίνεις μια ιστορία;

Μόνο με το προσωπικό σου συμφέρον. Κολλάς σαν βδέλλα σε κάθε εξουσία.

Πίνεις το αίμα....

Έρμαιο, και πιόνι αν και δεν το ξέρεις.

Τιμάρια ζητάς, ζήτουλας είσαι.