Ο Γιώργος το ΠΑΣΟΚ και η κοινωνία σε κρίση

Συνεχίζουμε να ζούμε μια εικονική πραγματικότητα. Την χρονική στιγμή που πολλά παίζονται στο παρασκήνιο για το παρόν και το μέλλον μας, εμείς παρακολουθούμε άναυδοι τις εσωτερικές αψιμαχίες του ΠΑΣΟΚ, τα μαχαιρώματα και τις τρικλοποδιές επιγόνων και δελφίνων.

Μια χαρά. Θα πείτε, ίσως. Άλλοι ωστόσο, θέτουν ερωτήματα, κάνουν πολιτικές εκτιμήσεις και μετατρέπονται σε μέντιουμ. Που το πάει ο Γιώργος Παπανδρέου; Τι θα κάνει ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Πως θα αντιδράσουν βουλευτές και στελέχη του κινήματος; Ραγίζει το γυαλί της δικομματικής κυβέρνησης; 

Ωστόσο, τουλάχιστον μέχρι σήμερα και μετά επιτάσεως τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου όσο και όσοι στηρίζουν την πολιτική του πρωτοβουλία για έκτακτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και εκλογή νέας ηγεσίας, δηλώνουν ότι στηρίζουν την συγκυβέρνηση και θα ψηφίσουν όταν έρθει η ώρα για την εκλογή Προέδρου της Βουλής από την παρούσα βουλή. Προς τι τότε το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Για ένα πουκάμισο αδειανό;

Οποιαδήποτε πολιτική κίνηση και πρωτοβουλία, εάν δεν απαντά στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών, εάν δεν λέει τι θα κάνει για αυτή την ρημαγμένη χώρα που ζούμε, μπορεί μόνο να πετύχει – αν πετύχει, πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη.

Και καλό είναι να ενυπάρχει σε κάθε πολιτική πρωτοβουλία και η αυτοκριτική, αν με ένα συγνώμη δεν τελειώνεις με την καταστροφή που έχει επέλθει στην κοινωνία.

Αν και πολλοί μιλάνε για κάθαρση, καλό είναι να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους. 

Καταρχήν το όλον ή μισό ΠΑΣΟΚ τι λέει για την νέα συμφωνία που συζητιέται με την τρόικα;

Υπάρχουν “κόκκινες γραμμές” ή στην πορεία ξέβαψαν; Καθαρές κουβέντες, χωρίς μισόλογα.

Όπως, χωρίς μισόλογα η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας έδωσε στη δημοσιότητα μελέτη η οποία επιβεβαιώνει τα... αυτονόητα.

Το 2014 η ελληνική οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά 25% σε σχέση με το 2008, ενώ από την αρχή της κρίσης έχει χαθεί μια στις τέσσερις θέσεις εργασίας.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το 70% από το σύνολο των σχεδόν 1,3 εκατομμυρίων ανέργων είναι χωρίς δουλειά για διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους και αρκετοί, για δυο έτη ή και περισσότερο. Με τα δεδομένα αυτά, η ΔΟΕ υποστηρίζει ότι ακόμη και αν ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης είναι 2% απαιτούνται 13 χρόνια για επανέλθει η ελληνική οικονομία στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από την κρίση. Αντίστοιχα και με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης της απασχόλησης το 1,3%, η αγορά εργασίας θα μπορέσει να επανέλθει στα επίπεδα του 2008 το 2034.

Όλα τα άλλα είναι πολυτέλεια ακόμη και η εσωτερική φαγωμάρα στο ΠΑΣΟΚ.

Λαθραίες ερμηνείες της ιστορίας

Όταν ερμηνεύεις το παρελθόν αβασάνιστα και με βάση τις σημερινές επικοινωνιακές και πολιτικές σκοπιμότητες, θα πέσεις τουλάχιστον σε αντιφάσεις. Ακραίο αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα η νέα πρωτότυπη δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη για τα γεγονότα του Πολυτεχείου. “Η εξέγερση του ΄73 ήταν μια ηρωϊκή πράξη κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής” είπε για να σημειώσει με έμφαση πως “εάν το ΄73 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στο Πολυτεχνείο, το Πολυτεχνείο δεν θα γινόταν”. Αμέσως μετά, ο Στ. Θεοδωράκης... θυμήθηκε ότι τα κόμματα είχαν καταργηθεί από τη χούντα, ωστόσο "ξέχασε" τη σχέση των παρανόμων οργανώσεων που δρούσαν επί δικτατορίας με τα κόμματα της Αριστεράς, τις διώξεις που είχαν υποστεί τα μέλη τους και τον ρόλο τους στην εξέγερση. 

Ασφαλώς ως δημοσιογράφος ο κ. Θεοδωράκης, ουκ ολίγες φορές θα είχε μιλήσει σε αγωνιστές του Πολυτεχνείου και θα είχε μάθει από “πρώτο χέρι” πως ξεκίνησε ο αγώνας, ποιοι πρωταγωνίστησαν όπως θα είχε πληροφορηθεί ότι ακόμη και τότε, στα σκοτεινά χρόνια δρούσαν αντιστασιακές και πολιτικές οργανώσεις της νεολαίας, από όλο το φάσμα της αριστεράς. Μάλιστα πολλοί από τους εξεγερμένους ήταν ενταγμένοι σε “σκληρούς κομματικούς μηχανισμούς” της αριστεράς. Πιθανόν προκαλεί αλλεργία σε κάποιους να αναγνωρίσουν νεολαιϊστικες κομματικές οργανώσεις που δρούσαν κόντρα στο ρεύμα και ενάντια στην δικτατορία. Μάλλον αρνούνται έστω να ψελίσουν λέξεις όπως “ΚΝΕ”, “Ρήγας Φεραίος” “αντι- ΕΦΕΕ”, ΠΑΜ, ΚΚΕ ή ΠΑΚ κ.α. 

Προφανώς, όμως ο κ. Θεοδωράκης, επιχειρώντας σήμερα να κάνει την δική του πολιτική αφήγηση, έκανε ένα θεαματικό άλμα 41 χρόνια πίσω, παραποιώντας τα πραγματικά γεγονότα.

Το ίδιο έπραξε και η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη η οποία εξέφρασε την γνώμη ότι “στον αντιδικτατορικό αγώνα έλαβε μέρος με ομοψυχία το σύνολο του ελληνικού λαού, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης”. Περισσότερο σαν παραμύθι ή ευχή μοιάζει η επισήμανση της κ. Βούλτεψη αλλά έγινε προφανώς για περάσει το μήνυμα ότι και σήμερα, υπό άλλες συνθήκες βέβαια, χρειάζεται... ομοψυχία. 

Όταν, λοιπόν, επιχειρείς να ερμηνεύσεις την ιστορία ή κορυφαία γεγονότα, καλό είναι να βάζεις στην άκρη το κομματικό συμφέρον. Γιατί τότε όσα λες θα γίνουν κλαυσίγελως.

Οι δύο πλευρές της όχθης

Υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ; Βγαίνουμε από το μνημόνιο και στο επόμενο χρονικό διάστημα ο έλεγχος θα είναι πιο”χαλαρός”; Μπορεί κανείς να απαντήσει με ένα “ναι” ή ένα “όχι”; Η απάντηση βέβαια εξαρτάται πολλές φορές από ποια πλευρά βλέπεις τα πράγματα. Η δικομματική κυβέρνηση, ασφαλώς και βλέπει φως στο βάθος του τούνελ, ότι ξημερώνει μια νέα μέρα στη χώρα μας, αφήνοντας πίσω όλα όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και η εν δυνάμει συμφωνία για “ενισχυμένη πιστοληπτική γραμμή” στήριξης της Ελλάδας με την συμμετοχή του ΔΝΤ, που αποφάσισε στην τελευταία του συνεδρίαση το Eurogroup, εκτιμάται από κυβερνητικούς αξιωματούχους, ως η μόνη διαφυγή που θα αφήσει πίσω της τα μνημόνια.

Από την άλλη πλευρά της όχθης, και πιο συγκεκριμένα η αξιωματική αντιπολίτευση θεωρεί ότι η νέα συμφωνία περιλαμβάνει απεχθείς όρους, ανεξάρτητα αν βαπτιστεί ως το τέλος των μνημονίων, ως η τελευταία προσπάθεια πριν την έξοδο από την κρίση. Η ουσία πάντως είναι ότι τρόικα και κυβέρνηση συζητούν και εργάζονται για την νέα συμφωνία “συγχωνεύοντας” την αξιολόγηση και τις διαπραγματεύσεις για την προληπτική γραμμή στήριξης. Η Ενισχυμένη Πιστοληπτική Γραμμή, άλλωστε προβλέπει επίσης ανεξάρτητο έλεγχο των δημόσιων οικονομικών της Γενικής Κυβέρνησης, τακτικές αποστολές για αξιολόγηση του προγράμματος και πορίσματα κάθε τρίμηνο, ακριβώς όπως γίνεται και τώρα. Μάλιστα αν τα πορίσματα είναι αρνητικά, τότε οι δανειστές και “εταίροι” μας λογικά θα μπορούν να ζητήσουν πρόσθετα μέτρα και γρήγορη προσαρμογή. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, τα πράγματα περιπλέκονται καθώς σε τρεις το πολύ μήνες, θα ανοίξει η διαδικασία εκλογής του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Η κυβέρνηση αν θέλει να "στριμώξει" τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζοντας την δική της αφήγηση στον ελληνικό λαό, κάλλιστα θα μπορούσε φέροντας τη «συμφωνία εξόδου από το μνημόνιο» στη Βουλή να ζητήσει ενισχυμένη έγκριση –δηλαδή 180 ψήφους! Πολιτικό ρίσκο θα πείτε. Πιθανόν. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένθερμος οπαδός της ιδέας αυτής, ήταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος είχε προτείνει στο πρώτο μνημόνιο να ζητηθεί από την βουλή ενισχυμένη στήριξη.

Πλαστό νόμισμα

Πλαστό νόμισμα, εικονογραφημένο,

με στρατηλάτες και γραφειοκράτες.

Σε δύο όψεις, ίδια εικόνα.

Σκιαγραφήματα αχνά.

Από τη μία πλευρά οι ανασφαλείς.

Τα Βαποράκια μιας ανήμπορης εξουσίας.

Από την άλλη αυλοκόλακες, ρήτορες και κήνσορες.

Προσκολλημένοι σε ιμάντες.

Η εποχή δεν ταιριάζει στους Ιππείς του Ξέρξη.

Ούτε στους σταυροφόρους μιας άλλης εποχής.

Φορούν ενδυμασίες πολεμικές. Σέρνουν άλογα και πυρομαχικά.

Αναζητούν την γη της επαγγελίας.

Όλα στο όνομα του Πατρός.

¨Όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ακροβασίες στο όνομα της παιδείας

To 1962 o νομπελίστας φιλόσοφος, μαθηματικός και ειρηνιστής Μπέρτραντ Ράσελ προκλήθηκε από έναν αμερικανό μαθητή να διατυπώσει την γνώμη του για την παιδεία. Ο Μ. Ράσελ απάντησε ότι “κύριος στόχος της παιδείας πρέπει να είναι να σπρώχνει τους νέους να ερευνούν και να αμφιβάλλουν για όλα τα πράγματα που θεωρούνται γενικώς αποδεκτά... το χειρότερο στην εκπαίδευση είναι η απροθυμία να επιτρέπει στους νέους να θέτουν εν αμφιβόλω τις παραδεδειγμένες απόψεις και του ανθρώπους που κατέχουν την εξουσία”.

Το 2014 ψάχνουμε “εχθρούς” και “ταραξίες”. Οι καταλήψεις και κινητοποιήσεις των μαθητών καυτηριάζονται και κήνσορες ανακαλύπτουν και πάλι “κομματικό δάχτυλο”.

Αντί λοιπόν, να ψάχνουμε το... αποτύπωμα του δήθεν υποκινητή στο facebook, καλό είναι να σκεφτούμε όλοι μας, αν όλα όσα γίνονται στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι καλώς καμωμένα.

Ας αναρωτηθούμε πόσες “μεγάλες” ή “μικρές” εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις έχουν εξαγγείλει κυβερνήσεις και πρώην υπουργοί παιδείας. Και ακόμη περισσότερο ας διαβάσουμε ανακοινώσεις από τα λεγόμενα “θρασίμια”. Τι μας λένε; “Δεν μας κουράζει η εκπαίδευση. Τη θέλουμε, τη χρειαζόμαστε. Ζητάμε μόρφωση για να γίνουμε πολίτες, χρήσιμοι στον εαυτό μας και την κοινωνία. Όμως η πολιτεία αντί να μας βοηθήσει, βάζει εμπόδια και τρικλοποδιές. Ίσως, να μην μας θέλουν μορφωμένους”. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει. Αλλά ας συζητήσουμε ψύχραιμα και ας αφήσουμε στην άκρη ανούσιες ανακοινώσεις νεολαιών που στο όνομα της παιδείας, ψάχνουν εχθρούς και υποκινητές.

Καλό είναι να θυμηθούμε ότι τα αποτελέσματα των προαγωγικών εξετάσεων του Ιουνίου, η αποτυχία στην Α΄ Λυκείου έφτασε στο 40%. Το Υπουργείο Παιδείας αναγκάστηκε να κάνει τρεις απανωτές ρυθμίσεις στον τρόπο βαθμολόγησης και αφού τα σχολεία εξέδωσαν τρεις φορές πίνακες επιτυχόντων, ανακοίνωσε ότι το ποσοστό της αποτυχίας «έπεσε» στο 24%. Και να υπογραμμίσουμε ότι ακόμη και σήμερα περιμένουμε να μάθουμε πόσοι από τους μαθητές της Α Λυκείου που δεν πέρασαν τις επαναληπτικές εξετάσεις του Σεπτεμβρίου, αποφάσισαν να παραμείνουν στο ενιαίο λύκειο ή κατέφυγαν αλλού. Τέλος ας σκεφτούμε τι θέλουν να μας πουν μαθητές, όταν πριν από τρία χρόνια έγραψαν στο πανό που κράταγαν τα εξής: “Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς”