To 1962 o
νομπελίστας φιλόσοφος,
μαθηματικός και ειρηνιστής Μπέρτραντ
Ράσελ προκλήθηκε από έναν αμερικανό
μαθητή να διατυπώσει την γνώμη του για
την παιδεία. Ο Μ. Ράσελ απάντησε ότι
“κύριος στόχος της παιδείας πρέπει να
είναι να σπρώχνει τους νέους να ερευνούν
και να αμφιβάλλουν για όλα τα πράγματα
που θεωρούνται γενικώς αποδεκτά... το
χειρότερο στην εκπαίδευση είναι η
απροθυμία να επιτρέπει στους νέους να
θέτουν εν αμφιβόλω τις παραδεδειγμένες
απόψεις και του ανθρώπους που κατέχουν
την εξουσία”.
Το 2014 ψάχνουμε
“εχθρούς” και “ταραξίες”. Οι καταλήψεις
και κινητοποιήσεις των μαθητών
καυτηριάζονται και κήνσορες
ανακαλύπτουν και πάλι “κομματικό
δάχτυλο”.
Αντί λοιπόν, να ψάχνουμε
το... αποτύπωμα του δήθεν υποκινητή στο
facebook, καλό είναι
να σκεφτούμε όλοι μας, αν όλα όσα γίνονται
στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι
καλώς καμωμένα.
Ας αναρωτηθούμε
πόσες “μεγάλες” ή “μικρές” εκπαιδευτικές
μεταρρυθμίσεις έχουν εξαγγείλει
κυβερνήσεις και πρώην υπουργοί παιδείας.
Και ακόμη περισσότερο ας διαβάσουμε
ανακοινώσεις από τα λεγόμενα “θρασίμια”.
Τι μας λένε; “Δεν μας κουράζει η
εκπαίδευση. Τη θέλουμε, τη χρειαζόμαστε.
Ζητάμε μόρφωση για να γίνουμε πολίτες,
χρήσιμοι στον εαυτό μας και την κοινωνία.
Όμως η πολιτεία αντί να μας βοηθήσει,
βάζει εμπόδια και τρικλοποδιές. Ίσως,
να μην μας θέλουν μορφωμένους”. Μπορεί
κάποιος να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει.
Αλλά ας συζητήσουμε ψύχραιμα και ας
αφήσουμε στην άκρη ανούσιες ανακοινώσεις
νεολαιών που στο όνομα της παιδείας,
ψάχνουν εχθρούς και υποκινητές.
Καλό είναι να
θυμηθούμε ότι τα αποτελέσματα των
προαγωγικών εξετάσεων του Ιουνίου, η
αποτυχία
στην Α΄ Λυκείου έφτασε
στο 40%. Το Υπουργείο Παιδείας αναγκάστηκε
να κάνει τρεις απανωτές ρυθμίσεις στον
τρόπο βαθμολόγησης και αφού τα σχολεία
εξέδωσαν τρεις φορές πίνακες επιτυχόντων,
ανακοίνωσε ότι το ποσοστό της αποτυχίας
«έπεσε» στο 24%. Και να υπογραμμίσουμε
ότι ακόμη και σήμερα περιμένουμε να
μάθουμε πόσοι από τους μαθητές της Α
Λυκείου που δεν πέρασαν τις επαναληπτικές
εξετάσεις του Σεπτεμβρίου, αποφάσισαν
να παραμείνουν στο ενιαίο λύκειο ή
κατέφυγαν αλλού. Τέλος ας σκεφτούμε τι
θέλουν να μας πουν μαθητές, όταν πριν
από τρία χρόνια έγραψαν στο πανό που
κράταγαν τα εξής: “Για τα μάτια ενός
παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς”
