Ουδεμία έκπληξη
προκαλεί η αναμόχλευση συζητήσεων και
αντιπαραθέσεων για τις παρελάσεις.
Σχεδόν κάθε χρόνο βλέπουμε και ακούμε
την ίδια ιστορία, με παραλλαγές με τους
ίδιους ή άλλους πρωταγωνιστές. Για
όσους λησμονούν εύκολα θα πρέπει να
τους θυμίσουμε τις καταστάσεις που
ζήσαμε με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην
κυβερνητική εξουσία.
Το 1982, λοιπόν, ο
Ανδρέας Παπανδρέου με νόμο αναγνωρίζει
το ΕΑΛ, τον ΕΛΑΣ, τον ΕΔΕΣ και φυσικά την
εθνική αντίσταση. Τότε υπέρ του νομοσχεδίου
ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ ενώ η Νέα
Δημοκρατία αποχώρησε από την βουλή με
τον Ευάγγελο Αβέρωφ να υποστηρίζει πως
όταν το κόμμα του επανέλθει στην εξουσία
θα καταργήσει το συγκεκριμένο νόμο.
Λίγο πριν την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην
εξουσία, στις παρελάσεις γινόταν..
“μάχη”. Με τους αντιστασιακούς να
διεκδικούν να παρελάσουν και την
κυβέρνηση να επιστρατεύει τα τότε ΜΑΤ.
Μάλιστα σε ορισμένους δήμους όπως στο
Περιστέρι και αλλού υπήρχαν “μάχες εκ
του συστάδην”. Στη συνέχεια ανακαλύψαμε
ένα ακόμη θέμα συζήτησης για το εάν θα
πρέπει μαθητές μετανάστες να κρατούν
την ελληνική σημαία. Ένα ακόμη πολυαγαπημένο
θέμα το οποίο “φορέθηκε” για αρκετά
χρόνια.
Φέτος βρήκαμε
ένα ακόμη θέμα προς συζήτηση με αφορμή
την παρέλαση στο Δήμο Χαλανδρίου όπου
μεταξύ των άλλων παίχθηκε και ο ύμνος
του ΕΑΜ. Ξεχνώντας και πάλι ότι αυτό δεν
είναι καινούργιο. Να θυμίσουμε και πάλι
ότι στον Δήμο Πετρούπολης – αν δεν κάνω
λάθος ακόμη και επί δημαρχίας Παξιμαδά
– ακούγεται ο ύμνος του ΕΑΜ. Η φετινή
συζήτηση χάθηκε σε ανούσιες αντιπαραθέσεις
ενώ ακούσαμε ακόμη και φωνές, με αφορμή
το συγκεκριμένο γεγονός, για τους
κινδύνους που εγκυμονούν στην περίπτωση
που έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ!
Το ερώτημα πάντως
είναι, αν μπορεί να γίνει μια σοβαρή
συζήτηση για το πως πρέπει να τιμούμε
την 28η Οκτωβρίου, τις εθνικές μας
επετείους. Χωρίς ακρότητες και κραυγές,
νηφάλια. Μια συζήτηση – δημόσια – για
να τεθούν συνολικά όλα τα θέματα. Και
όχι εν θερμώ.
