Ο χρόνος, λένε, μετρά αντίστροφα. Ορθώς. Οπως σωστά
επισημαίνεται ότι η επόμενη εβδομάδα θα κρίνει εν πολλοίς εάν θα ανάψει
το «πράσινο φως» για την εκταμίευση μέρους των δόσεων. Αυτή είναι η
μεγάλη εικόνα. Υπάρχουν όμως και οι μικρές εικόνες που αποτυπώνουν την
καθημερινή ζωή των πολιτών. Ρώτησα λοιπόν προχθές, τον φίλο μου τον
Βαγγέλη «τι γίνεται» και αν «κινείται η αγορά». «Οχι», μου απάντησε.
Λογική η απάντηση, όπως και λογικά όσα μου είπε αμέσως μετά: «Μη
νομίζεις ότι παρακολουθούν όσα λέτε και γράφετε εσείς οι δημοσιογράφοι. Ο
κόσμος κινείται σε διαφορετικούς ρυθμούς. Ωστόσο περιμένουν, ελπίζουν».
«Υπάρχει ακόμη αυτή η ανοχή και ελπίδα στην κυβέρνηση;», ρώτησα. για να
μου απαντήσει μονολεκτικά «ναι».Το ίδιο ερώτημα έθεσα και σε ιδιοκτήτη ενός μικρού «σούπερ μάρκετ» στη γειτονιά μου. Τα ίδια μου είπε. Πέταξε όμως και το καρφί του. «Είδαμε και τα χαΐρια των προηγούμενων. Μας έβαλαν το χέρι τους βαθιά στη τσέπη μας». Αυτή είναι λοιπόν η καθημερινότητα. Οι πολίτες συνεχίζουν να μετρούν τα ευρώ στην τσέπη τους, συνεχίζουν να λογαριάζουν αν μπορούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Αυτό τους «καίει» και όλα τα άλλα τα ακούνε «βερεσέ».
Οπως οι αψιμαχίες αντιπολίτευσης και κυβέρνησης που εστιάζονται στο εάν θα έρθει ή όχι στη Βουλή η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, οι παρελάσεις και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να σκαρφιστεί στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Ο δημόσιος διάλογος συνεχίζει να κινείται στην ίδια πεπατημένη οδό. Μόνο που άλλαξαν οι ρόλοι. Παράδειγμα, βλέπουμε ξαφνικά «άμωμους» και «άμεμπτους» να γίνονται κήνσορες της ηθικής. Οσοι δηλαδή τα τελευταία χρόνια είχαν πιει το «αμίλητο νερό». Ταυτόχρονα, «άμεμπτοι» και νεόκοποι πολιτικοί, ως νέοι «τρανσφόρμερ», πλέον κατατροπώνουν τη νέα κυβέρνηση, ασκώντας ακόμη και «αριστερή» κριτική.
Ουδεμία έκπληξη... Τα έχουμε δει όλα. Εχουμε χάσει τα αβγά και τα πασχάλια. Μέσα λοιπόν σε αυτό το σουρεάλ σκηνικό οι πολίτες συνεχίζουν να βρίσκονται αλλού. Αυτή είναι η πραγματικότητα που, όσο και αν προσπαθήσεις, δεν μπορείς να την αλλάξεις.
