Το “μικρό” λάθος του ΔΝΤ

Τι και αν έκανες ένα “μικρό λάθος”, σημασία έχει να υπηρετείς σταθερά την πολιτική σου, ακόμη και αν η ύφεση εκτοξεύεται πάνω από το προσδοκώμενο. Πριν από τρεις μέρες, ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ αναφερόμενος στις διαπραγματεύσεις κυβέρνησης με τους θεσμικούς εταίρους, μεταξύ άλλων χαρακτήρισε “γενναιόδωρο” το συνταξιοδοτικό σύστημα, μίλησε για περικοπές στους δημοσίους υπαλλήλους αλλά και περισσότερα διαρθρωτικά μέτρα για μία “βιώσιμη ανάπτυξη μεσοπρόθεσμα”. Δηλαδή για όσους δεν κατάλαβαν όχι μόνο δεν είναι αξιόπιστα τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης αλλά χρειάζεται περισσότερη λιτότητα.
Για όσους δεν τον γνωρίζουν ο Ολιβιέ Μπλανσάρ πριν από περίπου δύο χρόνια είχε παραδεχτεί ότι ο πολλαπλασιαστής που χρησιμοποιήθηκε στο πρώτο Μνημόνιο ήταν λανθασμένος. Με αποτέλεσμα να πέσει έξω από τις προβλέψεις που είχαν για την ελληνική οικονομία. Την περίοδο του πρώτου μνημονίου, αλλά και μετά το Ινστιτούτο της ΓΣΕΕ είχε προειδοποιήσει για ανεργία 30% και πολλά άλλα και δυστυχώς επαληθεύτηκε. “Το μνημόνιο θα μπορούσε να αποφευχθεί, η τρόικα βάσισε τις πολιτικές της, σε λάθος στοιχεία” δήλωσε στην εξεταστική επιτροπή για τα μνημόνια ο Σάββας Ρομπόλης. «Τους προειδοποιούσαμε για ανεργία 30% λόγω των υφεσιακών μέτρων και μας απαξιώναν λέγοντας πως αν φτάσει η ανεργία στο 30% θα γίνει επανάσταση στην Ελλάδας» είπε. Ας κρατήσουμε μία ακόμη αναφορά του Σάββα Ρομπόλη για λάθος συνταγή του ΔΝΤ η οποία βασίζεται σε δύο πυλώνες. Την αναδιάρθρωση του χρέους και την υποτίμηση του νομίσματος. Εκτιμώντας πως αν εφαρμοσθεί η συνταγή του ΔΝΤ – όπως έγινε στην Λατινική Αμερική – θα έχουμε διαχείριση φτωχοποίησης του πληθυσμού. 
Ο κ. Μπλανσάρ ο οποίος αναμένεται να αποχωρήσει από το ΔΝΤ τα κατάφερε μια χαρά... Η ύφεση από το προσδοκώμενο 3,3% έφτασε στο 24%, οι άνεργοι πέρασαν το ένα εκατομμύριο, χιλιάδες μαγαζιά έκλεισαν, χρεοκοπημένα Ταμεία. Το πείραμα απέτυχε. Αλλά θέσεις και απόψεις πως δεν υπήρχαν άλλες επιλογές, παρά μόνο η χρεωκοπία. Οι θεωρίες περί αχαρτογράφητων υδάτων, δεν μειώνουν τις πολιτικές ευθύνες, ούτε φυσικά απαλλάσσουν όσους με περισσή θέρμη είναι υπερασπιστές των πιο σκληρών μνημονιακών πολιτικών.

Όνειρα θερινής νυκτός

Η απουσία κατανόησης της πολιτικής πραγματικότητας αλλά και του οικονομικού περιβάλλοντος, όλο και περισσότερο κακοφορμίζει καθώς βλέπουμε πολιτικούς να μετατρέπονται σε σχολιαστές, υποκαθιστώντας τον ρόλο δημοσιογράφων αλλά και δημοσιολόγων. Η αδυναμία άντλησης συμπερασμάτων στα χρόνια της κρίσης και κυρίως η ανυπαρξία παραγωγής πολιτικής, αναγκάζει κόμματα και εκπροσώπους τους να αλλάζουν ρόλους, να καταγράφουν την πραγματικότητα, όπως πολλές φορές κάκιστα κατανοούν, και κυρίως να εκφράζουν δημόσια τις επιθυμίες τους. Τι είδαμε τα τελευταία χρόνια;

Το σύστημα να βρίσκεται σε βαθιά κρίση και τις παραδοσιακές συστημικές δυνάμεις να είναι ανίκανες να δημιουργήσουν εκείνες τις διόδους για να μεταφέρουν τα λαϊκά αιτήματα. Η πτώση της ηγεμονικής τους ικανότητας έδωσε τη δυνατότητα να αναπτυχθούν άλλες δυνάμεις και από τα δεξιά αλλά και από τα αριστερά. Η εικόνα αυτή λίγο ή πολύ καταγράφεται πλέον και σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Η ανάγνωση της σημερινής πολιτικής συγκυρίας με όρους παλαιάς κοπής, από συστημικές πολιτικές δυνάμεις, τις εγκλωβίζει σε ένα άχαρο ρόλο πολιτικού σχολιαστή. Και έτσι αδυνατούν να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει θέμα επιστροφής στην “κανονικότητα” της κυβερνητικής εναλλαγής με όμοια πολιτικά κόμματα, όπως γινόταν μέχρι τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Βλέπουμε λοιπόν, μόλις σε ένα διάστημα τεσσάρων μηνών να επανέρχονται σενάρια για ένα μικρό διάλειμμα στην πολιτική ιστορία του τόπου από δυνάμεις που δεν μπορούν να κατανοήσουν όχι μόνο το μήνυμα της κάλπης της 25ης Ιανουαρίου αλλά και τις ανακατατάξεις που έχουν σημειωθεί στο κοινωνικό επίπεδο. Ταυτόχρονα η άγνοια για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί αντικατοπτρισμούς σε εκείνες τις δυνάμεις, παλαιές αλλά και “νέες” καθώς ονειρεύονται διασπάσεις, συγκρούσεις ανελέητες με πολιτικό επίδικο “ευρώ ή δραχμή”. Είναι χαρακτηριστικό ότι πλείστες των δηλώσεων πολιτικών έχουν ως σημείο αναφοράς την διαπάλη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει μιας ενδεχόμενης συμφωνίας, καθώς εκφράζουν διακαώς την επιθυμία τους, που δεν είναι άλλη να βάλουν πόδι στην κυβερνητική εξουσία.

Να το επαναλάβουμε. Άλλο η επιθυμία και άλλο η πραγματικότητα. Και αυτό επισήμανε και ο συγγραφέας Πάολο Κοέλιο με το πλέον απλό και κατανοητό τρόπο. Δηλαδή, “η επιθυμία δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που φαντάζεσαι”.

Η δημιουργική ασάφεια της αντιπολίτευσης

Ωραία πολλά λένε και γράφονται για την “δημιουργική ασάφεια” της κυβέρνησης, αλλά για την... γκροτέσκο στάση της αντιπολίτευσης “δεν ανοίγει μύτη”. Τα παραδείγματα είναι πολλά, αρκεί κανείς προσεχτικά διαβάσει δηλώσεις και συνεντεύξεις αρχηγών αλλά και στελεχών κομμάτων που βρίσκονται απέναντι στην κυβέρνηση. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, ζητάνε από την κυβέρνηση να σταματήσει τα επικοινωνιακά κόλπα, ζητώντας να υπάρξει συμφωνία με τους θεσμικούς εταίρους γιατί η χώρα πάει στα... βράχια. Η ΝΔ ζητά εδώ και τώρα συμφωνία για να σταματήσει ο κύκλος της αβεβαιότητας ενώ την ίδια στιγμή το Ποτάμι ζητά συμφωνία αλλά ταυτόχρονα επισημαίνει ότι “ο λαός όμως δεν έχει δώσει λευκή επιταγή στο σύμπλεγμα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για να «δέσει» τη χώρα με ένα νέο μνημόνιο”. 
Από την πλευρά της Χαριλάου Τρικούπη το μήνυμα προς στην κυβέρνηση είναι ότι “πρέπει, επιτέλους, να σταματήσει τα ψέματα, να σταματήσει τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και να προχωρήσει, τις επόμενες μέρες, σε μια συμφωνία. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος”. Τι καταλαβαίνουμε; Τίποτα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητάνε να υπάρξει συμφωνία, αλλά δεν βάζουν τα χέρια τους στην φωτιά. Μέχρι σήμερα κανένα κόμμα δεν έχει τοποθετηθεί συγκεκριμένα εάν συμφωνεί ή όχι με την μείωση των συντάξεων. Όσο για τα εργασιακά αρνούνται να τοποθετηθούν εάν επιθυμούν την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. 
Είναι και αυτό μια... “δημιουργική ασάφεια”. Σωστά επισήμανε χθες, ο Γ. Σαραντάκος από την στήλη “υστερόγραφο” του "Εθνους", ότι “η χώρα έχει αυτή την ώρα ανάγκη από ξεκάθαρες επιλογές και λύσεις”. Αλλά αυτή η επισήμανση δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Οι απλουστεύσεις και η επιχειρηματολογία ότι η ατέρμονη ανάλυση θυμίζει εν πολλοίς ένα σχολικό 15μελές (φωτογραφίζοντας την κυβέρνηση) κάθε άλλο παρά στηρίζεται σε στοιχεία και την σημερινή πραγματικότητα. Εν κατακλείδι για να υπάρξει συμφωνία χρειάζονται αμοιβαίες υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές. Αλλά και την σαφή στάση κομμάτων που έχουν στον αρμό τους τον κυβερνητισμό. Σύντομα πάντως θα κληθούν να πάρουν θέση και θα κριθούν πρωτίστως από τους ψηφοφόρους τους. 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο "Εθνος" 

Λεωφόροι ονείρων

Οι λεωφόροι και οι δρόμοι, σχηματίζουν ημικύκλια, διακλαδίζονται

σαν απείθαρχα στρατιωτάκια.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο. 
Όποιο δρόμο και να πάρεις, στο τέλος μπορεί να βρεθείς στο ίδιο σημείο.
Όπως τα σύννεφα που αιωρούνται, χορεύοντας σε ρυθμούς σουίνγκ.
Και ξαφνικά χάνονται και διαλύονται, σαν όνειρο. Και πάλι, όμως, κάπου στην άκρη του ορίζοντα εμφανίζονται.
Λαβύρινθος ονείρων και οραμάτων.
Κάπως έτσι, θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις.
Το σημείο μηδέν. 

Με πινακίδες δεξιά και αριστερά. Ψιλά γραμματάκια, που παραπέμπουν σε προορισμούς 

Στην κόλαση και τον παράδεισο.
Αν διαλέξεις το σωστό δρόμο ελάχιστη σημασία έχει.
Το ταξίδι μετράει.
Ο προορισμός γράφεται στο μητρώο σου.
Στη τελευταία σελίδα ενός άγραφου βιβλίου, εντυπώσεων και αναμνήσεων.
Σελίδα, σελίδα γράφεις το ταξίδι.
Σημεία, στίξεις, θαυμαστικά και παραγράφους.
Ανοίγεις και το κλείνεις.
Μετράς αποστάσεις, επιλέγεις λεωφόρους και δρόμους.
Είναι σαν την ρουλέτα την τύχης. Όπως στρίβεις ένα νόμισμα.
Άγνωστος ο δρόμος. Στο βάθος τίποτα δεν φαίνεται.
Παρά μόνο αχνά πατήματα ονείρων.