Από το σημείο «μηδέν» στη νέα ΕΡΤ

Ενα κρίσιμο θέμα, που αποτέλεσε σημείο αντιπαράθεσης και προκάλεσε ακόμη και την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση Σαμαρά, ήταν ο αιφνίδιος θάνατος της ΕΡΤ. Η νέα διακυβέρνηση, όποια μορφή και αν έχει -συμμαχική ή αυτοδύναμη-, επειγόντως θα πρέπει να απαντήσει στο καίριο αυτό ζήτημα. Η αποκατάσταση της νομιμότητας και τους κράτους δικαίου δεν αποτελεί μόνο δικαίωση όσων εργαζομένων αρνήθηκαν να ενταχθούν στο μόρφωμα της ΔΤ και μετέπειτα ΝΕΡΙΤ, αλλά είναι ζήτημα πρωτίστως της δημοκρατίας.

Τις τελευταίες ημέρες ορισμένοι επιχείρησαν να εμπλέξουν στην πολιτική αντιπαράθεση και την ΕΡΤ, γράφοντας και λέγοντας τουλάχιστον ανοησίες. Διαβάσαμε και ακούσαμε για «κρυφά σχέδια» για «ρεσάλτο» εργαζομένων και το μόνο που δεν ειπώθηκε είναι ότι θα δούμε το βράδυ της Κυριακής «ιπτάμενους κομάντος» να προσγειώνονται στην ταράτσα του κτιρίου της Αγίας Παρασκευής. Αν και ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη των επιλογών του, ο «ρεβανσισμός» αφορά μίας παλαιάς κοπής πρακτική - επακόλουθο της κομματικής κηδεμονίας της ΕΡΤ, που πρέπει να πεταχτεί στο κάλαθο των αχρήστων.

Η υπόθεση της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης δεν χωρά σε κομματικές σκοπιμότητες. Το μείζον, λοιπόν, θέμα είναι επιτέλους να συγκροτηθεί ένα δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας, ανεξάρτητος, κόβοντας τον ομφάλιο λώρο από την εκάστοτε κυβέρνηση. Χωρίς τις παθογένειες του πρόσφατου, αλλά και του απώτερου παρελθόντος. Μία ΕΡΤ που δεν θα είναι κυβερνητική, αλλά ούτε διακομματική -κατ' όνομα δημόσια ραδιοτηλεόραση-, που απλώς θα μοιράζει τα ιμάτιά της. Η αξιοκρατία και η αποτελεσματικότητα είναι το μεγάλο ζητούμενο και όχι το μοίρασμα θέσεων στη βάση της κομματικής ταυτότητας και των κομματικών ισορροπιών.

Η επαναφορά της ΕΡΤ στην 11 Ιουνίου του 2013, λίγα λεπτά πριν πέσει το «μαύρο», όσο και αν στέλνει ένα ισχυρό συμβολικό μήνυμα δεν φτάνει... Και αυτό το γνωρίζουν τόσο οι απολυμένοι εργαζόμενοι όσο και η κοινωνία. Το πρώτο βήμα της «επαναφοράς» θα είναι ημιτελές εάν δεν ολοκληρωθεί στη συνέχεια με τον πλέον επίσημο θεσμικό τρόπο, μέσα από τη Βουλή. Με έναν νόμο που θα βάζει τέλος στις παθογένειες λειτουργίας του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.

Τα «σκονάκια» του 2012

Oλα δείχνουν ότι οι εμπνευστές της στρατηγικής του φόβου ηττήθηκαν, αν και ποτέ δεν μπορείς να μιλάς με βεβαιότητα. Η επαναφορά των εκλογικών διλημμάτων του 2012, με ένα άτεχνο και άγαρμπο τρόπο, φαίνεται πως δεν βρίσκει ευήκοα ώτα στο εκλογικό ακροατήριο. Οι αιτίες πολλές και δεν έχουν σχέση μόνο με όσα ίσως κανείς μπορεί αβασάνιστα να υποστηρίξει, ότι δηλαδή ένα μεγάλο μέρος των πολιτών δεν έχει τίποτα σήμερα να χάσει.
Οι απειλές και οι εκφοβισμοί, η ανάσυρση θεμάτων που κάλλιστα θα μπορούσαν να συζητηθούν σε μη προεκλογική περίοδο, ακόμη και η επίκληση των... εικόνων δείχνουν αδυναμία και ένδεια πολιτικών επιχειρημάτων. Η ΝΔ επιχείρησε να κάνει μισό βήμα, προσπαθώντας να φρεσκάρει την προεκλογική της καμπάνια, αλλά παρέμεινε κολλημένη στη στρατηγική του εκφοβισμού. Επί της ουσίας, μέχρι σήμερα διεξάγει μία αρνητική καμπάνια, επικεντρώνοντας στον βασικό της πολιτικό αντίπαλο. Πολλοί έχουν πει ότι δεν μπορείς να αντιγράφεις το παρελθόν. Δεν μπορείς να μεταφέρεις αυτούσια μια προεκλογική καμπάνια του 2012 στο 2015, όταν στο μεσοδιάστημα έχουν συμβεί πολλά, κυρίως στη λεγόμενη μεσαία και μικρομεσαία τάξη.
Mετά την κωμωδία, γιατί περί κωμωδίας πρόκειται, με τα εκλογικά συνθήματα ότι «θα μας διώξουν από το ευρώ», οι εμπνευστές αυτής της άχαρης εκστρατείας έβγαλαν από την προεκλογική τους φαρέτρα εξαπτέρυγα και... εικόνες. Eνα ακόμη -μοιραίο (;)- λάθος είναι η απόφαση του πρωθυπουργού να μη δεχθεί την τηλεοπτική αντιπαράθεση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η υπεροχή των επιχειρημάτων σου, ακόμη και αν χαρακτηρίζεις τον πολιτικό σου αντίπαλο με οξύτατους χαρακτηρισμούς, αντικειμενικά σε οδηγεί αυτόματα σε μία ευθεία αντιπαράθεση ενώπιον του ελληνικού λαού. Εκτός και αν πλέον έχεις καταλάβει ότι ο φόβος υποχωρεί και μια νέα πολιτική πραγματικότητα μπορεί να καταγραφεί το βράδυ των εθνικών εκλογών.
Ωστόσο, πεδίο δόξης λαμπρόν είναι η επόμενη μέρα των εκλογών. Καθώς όλες οι πολιτικές δυνάμεις πιο ψύχραιμες πρέπει να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους σε αυτά που θα έπρεπε να συζητούν τώρα. Τη νέα πορεία διεκδίκησης και ανόρθωσης της Ελλάδας. Eνα ζήτημα εθνικό που αφορά όλους τους Eλληνες.

Είμαστε μια... ωραία ατμόσφαιρα

Εχουμε χάσει τα αβγά και τα καλάθια. Βρισκόμαστε μια ανάσα από τις εκλογές, αλλά μέχρι σήμερα ο δημόσιος διάλογος περιστρέφεται γύρω από ανούσια θέματα, αναδεικνύονται πλευρές ζητημάτων που έχουν συζητηθεί ουκ ολίγες φορές, ενώ τα μείζονα και σημαντικά είναι στο περιθώριο. Μάθαμε απέξω κι ανακατωτά τα πάντα για τον Χριστόδουλο Ξηρό -δυστυχώς και εδώ έγινε προσπάθεια να εμπλακεί η σύλληψή του στο πεδίο της κομματικής αντιπαράθεσης-, γνωρίσαμε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή δηλώσεις τους και ό,τι άλλο μπορούμε να φανταστούμε.

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, θα πείτε. Αλλά δεν είναι έτσι. Αν λάβουμε υπόψη τη δημόσια ρητορική των κομμάτων αλλά και τις δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων ή τα δημοσιεύματα διεθνών ΜΜΕ, τότε αβίαστα θα συμπεράνουμε ότι οι εθνικές εκλογές στις 25 Ιανουαρίου είναι οι πιο κρίσιμες μετά τη Μεταπολίτευση. Μάλιστα ακούμε ότι κρίνονται το παρόν και το μέλλον της χώρας μας και ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα κρίνει την πορεία της Ελλάδας για πολλά χρόνια.

Ωστόσο, έτσι όπως διεξάγεται σήμερα ο δημόσιος διάλογος, κάθε άλλο παρά εστιάζει στα μεγάλα και τα σημαντικά. Το παράδοξο είναι ότι η Νέα Δημοκρατία, που σηκώνει στα άκρα την πολιτική αντιπαράθεση με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέχρι σήμερα μόνο κινδυνολογεί. Το πρόγραμμά της παραμένει άγνωστο, προς το παρόν, προφανώς γιατί δεν θέλει να εμπλακεί σε μια συζήτηση που θα παραπέμπει και στις δεσμεύσεις της κυβέρνησης στην τρόικα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημοσιοποίησε το επικαιροποιημένο πρόγραμμά του στο Διαρκές Συνέδριο του κόμματος. Και εδώ, ωστόσο, αν και υπάρχουν πολλά ερωτήματα που χρήζουν απαντήσεως από τον ΣΥΡΙΖΑ, ουδείς τα συζητά και απλά αναλίσκεται ο κάθε κομματικός φορέας να εστιάζει σε αμφίσημες δηλώσεις στελεχών του, προφανώς γιατί εκτιμά ότι με αυτόν τον τρόπο θα σκιάσει την εικόνα του στην κοινή γνώμη.

Ακόμη και τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει στην Ευρώπη για την επόμενη ημέρα με αφορμή τη χώρα μας, και το πολύ πιθανό ενδεχόμενο εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται με λαθεμένο τρόπο. Ετσι για να καταλάβουμε πώς θα πορευτούμε μέχρι το βράδυ των εκλογών.

Το «σαβουάρ βιβρ» των κομμάτων

Στο φόρτε της είναι η στρατηγική της έντασης και της κινδυνολογίας, κυρίως από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να δίνει τον τόνο στη σύντομη και κρίσιμη προεκλογική περίοδο. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί ότι ο ίδιος ο κ. Σαμαράς αποφάσισε να σχολιάζει δηλώσεις στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθώς φαίνεται κρίθηκε ότι δεν αρκεί μια δημόσια παρέμβαση της Νέας Δημοκρατίας. Η κινδυνολογία έτσι όπως τη ζήσαμε στις εκλογές του 2012 αλλά και τώρα, μπορεί ίσως μόνο να συγκριθεί με όσα έγιναν προεκλογικά το 1981.
Ωστόσο, παρά τις αντιφάσεις που διακρίνει κάθε κόμμα, ποτέ κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης δεν είδαμε και δεν ζήσαμε αντιπαραθέσεις που έχουν ως σημείο αναφοράς τη στρατηγική της έντασης και της κινδυνολογίας. Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ασφαλώς δεν έχουν κανόνες "σαβουάρ βιβρ". Δεν εμπνέονται με καλά αισθήματα για τον αντίπαλο. Αλλά υπάρχουν "κόκκινες γραμμές" που δεν θα πρέπει να ξεπερνιούνται.
Κάθε κόμμα που διαθέτει θετική πρόταση για τη χώρα θα πρέπει να κατατίθεται ανοικτά στον λαό. Και δεν θα πρέπει να ετεροπροσδιορίζεται απέναντι στον πολιτικό αντίπαλο. Πολύ πιθανόν ορισμένοι να κινούνται όχι μόνο με το άγχος που τους κατατρέχει, αλλά "βλέποντας" και "διαβάζοντας" ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Ωστόσο, υπάρχει ένα αλλά...
Οι ψηφοφόροι, όσοι τουλάχιστον παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις, θέλουν να ακούσουν συγκεκριμένα πράγματα. Οπως ποιες θα είναι οι δεσμεύσεις κομμάτων προς την τρόικα. Το περιβόητο "e-mail" που υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη, που είδε το φως της δημοσιότητας, περιλαμβάνει μια σειρά δεσμεύσεις. Θα εφαρμοστούν ή όχι; Θα συνεχιστεί η πολιτική της λιτότητας; Θα υπάρξουν μικρές έστω ανάσες. Και όσα μέχρι σήμερα έχουν ψηφιστεί από τη Bουλή και με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, μπορούν έστω και σταδιακά να περνούν στην Iστορία; Οι πολίτες θα κρίνουν και θα αποφασίσουν έχοντας υπόψη τους το νοικοκυριό τους. Και πάνω στα προβλήματά τους ζητάνε απαντήσεις. Ακόμη και αν είναι δύσκολες οι απαντήσεις, το κάθε κόμμα υποχρεούται να καταθέσει το πρόγραμμά του. Και να κριθεί επ΄ αυτού.